Simon is rijinstructeur en rijdt al ruim tien jaar motor. "Old school," noemt hij zichzelf. Iemand die zweert bij volledige controle en niet snel warmloopt voor elektronische snufjes. Maar toch stond hij daar, nieuwsgierig, met een opgetrokken wenkbrauw en zijn handen over elkaar. “Laat mij het maar gewoon voelen, dan weet ik snel genoeg of het iets is.”

Binnen vijf minuten zat het schakelen zonder koppeling in zijn systeem. Nu hij zijn linkerhand vrij had wilde hij eens kijken of die oefeningen ook echt met één hand gereden kunnen worden. Hij stuurde scherp, hield zijn lijnen strak, en leek elk obstakel met speels gemak te ontwijken. “Het voelt gek,” zei hij na de eerste ronde, “maar ook logisch? Je mist niks, en tóch voelt het als zelf rijd.”

Mark is een doorgewinterde rijder die zijn banden eerst aan de zijkant oprijdt op het circuit, om ze daarna als woon-werkband op zijn Moto Guzzi te gebruiken. Hij houdt van sleutelen en van nieuwe techniek.

“Wat ik niet had verwacht, is hoe soepel het schakelen ging, zelfs laag in de toeren. Dat gaf meteen vertrouwen.” De oefeningen waren geen kleinigheidje: onbekende motor, slecht parkeerterrein, en een systeem dat zelf koppelt. Maar na een paar pogingen lukte het weer. Een overwinning!

Voor Anne draait motorrijden niet alleen om toeren, maar ook om gemak. “Even snel naar de supermarkt doe je misschien niet zo snel met de motor, maar met deze kan dat wél.”

Wat haar vooral beviel, was dat je nog steeds alles zelf doet – sturen, schakelen, aanvoelen – maar zonder dat je de hele tijd met die koppelingshendel bezig bent. “Je blijft in controle.”